Categorie: Zwangerschap

Het is even een tijdje stil geweest op mijn blog. Echter was dat niet zonder reden.

Op vrijdag 25 augustus zijn Kevin en ik de trotse ouders geworden van ons derde kindje. Deze keer geen dochter, maar een prachtige en kerngezonde zoon. Met zijn geboorte was hij ongeveer 52 centimeter lang en hij woog 3720 gram. Best een stevige kerel, maar niet zo zwaar als ik verwacht had. Ik had immers zwangerschapsdiabetes, dus de kans op een zwaardere baby was aanwezig.

Die bewuste vrijdag was een rare dag voor ons. Kevin was jarig en het was onze stille wens dat Wietze geboren zou worden op Kevins verjaardag. Aangezien de bevallingen van Renske en Anna in de ochtend begonnen, baalden we er een beetje van dat er nog niks aan de hand was toen Kevin ging werken. Ik was die dag 40 weken en 4 dagen en de kans dat Wietze elk moment geboren kon worden, werd steeds groter.  Kevin is gewoon gaan werken en ’s avonds vierden we zijn verjaardag met alleen onze ouders en onze dochters. Toen mijn ouders weggingen, begon het te rommelen en nog geen tien minuten later belandde ik in een soort weeënstorm. In minder dan anderhalf uur is onze Wietze geboren. Gelukkig kwam de verloskundige nog op tijd. Daar waar wij eerst besloten hadden dat we toch graag naar het ziekenhuis gingen, besloot Wietze anders. Hij is uiteindelijk hier thuis geboren en achteraf kijk ik hier heel positief op terug. Een thuisbevalling is toch wel heel bijzonder. Wij wonen nog maar anderhalf jaar in het huis waar we nu wonen. Het huis heeft nog nooit zo erg als thuis gevoeld dan nu na de geboorte van Wietze.

Wietze is inmiddels een maandje oud. Hij doet het super, ook al zijn de nachten pittig en heeft hij last van buikkrampjes (iemand tips?). Het is een heerlijk mannetje en Renske en Anna zijn gek op hun broertje. We zijn compleet met Wietze erbij.

Uiteraard heet Wietze niet echt Wietze, maar begint zijn naam met een W en doet zijn naam ook net zo Nederlands aan als de naam die ik hier op de blog hanteer. Zoals ik al eerder een keer schreef, houd ik mijn kinderen nog even weg van de sociale media. Omwille van hun privacy houd ik hun namen even privé. Wil je weten wat Wietzes echte naam is? Stuur mij een berichtje en ik laat het je weten.

Op deze foto is mijn kleine mannetje slechts een paar dagen oud.

Was jouw gezin compleet na één, twee, drie of na meer kinderen? En hoe wist je dat jouw gezin compleet was? In deze blog neem ik jullie mee in onze keuze voor een derde kindje.

Sinds het moment dat Kevin en ik een relatie kregen, wist ik zeker dat dit de man was met wie ik een gezin wilde stichten. En zo uit het niets wist ik ook dat ik heel graag drie kindjes zou willen als ons dat gegund was. Kevin stond hier hetzelfde in als ik.

In november 2012 werden we voor het eerst ouders van Renske. Een meisje dat vanaf het eerste moment onze levens definitief deed veranderen in alle opzichten. Bijna 2,5 jaar later, in april 2015, volgde onze Anna. Op dat moment voelde ons leven en ons gezin compleet. We hadden twee gezonde dochters waar we intens gelukkig mee waren.

En toch……Anna werd een jaar en het begon opnieuw te kriebelen bij mij. Hoe zou dat zijn met drie kinderen? Heel voorzichtig kaartte ik mijn wens aan bij Kevin. Kevin had het hoofdstuk kinderwens al afgesloten en hij vond op dat moment dat ons gezin compleet voelde. Toch wilde hij nadenken over een derde kindje, want ik had immers die wens nog. ‘Geef me wat tijd om hier goed over na te denken.’ Dat was de boodschap die hij mij meegaf. Die tijd heb ik hem gegeven, want om samen een kindje te krijgen, moet je naar mijn idee allebei een ‘ja’ gegeven hebben. Het werk niet als de een zich opoffert voor de wens van de ander. Twee maanden van nadenken gingen voorbij. Ik begon al langzaam aan het idee te wennen dat een derde kindje er nooit meer zou komen. Tot die ene zomeravond.

De mensen die Kevin en mij goed kennen, weten dat we elke maand een avond date night houden. Dat doen we al sinds we samenwonen. Voor ons is dat echt een avond om naar uit te kijken: even geen ouders zijn, tijd voor elkaar maken, plezier hebben. Sinds we kinderen hebben, regelen we een oppas. Elk maand organiseert een van ons date night en vertelt de ander niet wat de plannen zijn. Een verrassing voor je wederhelft, dat vinden wij nog steeds leuk. Zo ook de hierboven genoemde avond. Kevin was aan de beurt om date night te organiseren. Hij nam me mee naar een restaurantje hier in het dorp en daarna bezochten we de Midzomeravond van Toverland (in Sevenum). Tijdens het etentje zegt Kevin: ‘Ik ben eruit wat betreft een derde kindje. Laten we er in het najaar voor gaan en dan kijken we wel in hoeverre het ons gegund is.’ Ik was eigenlijk aangenaam verrast. En zo geschiedde.

Voor ons is de keuze voor een derde kindje uiteindelijk een gevoelskwestie geweest. Vooraf hebben we alle voor- en nadelen zorgvuldig afgewogen en uiteindelijk besloten wij ervoor te gaan. We spraken wel met elkaar af, dat we het maximaal een halfjaar zouden proberen. Als een zwangerschap dan nog steeds uitbleef, dan bleef het bij twee kindjes en was het ons niet meer gegund. Zo nuchter waren wij ook. Ook dat was een weloverwogen keuze van ons. Ik ben immers deze zomer 35 geworden en Kevin wordt over een paar weken 36. Eerlijk is eerlijk, voor ons speelden onze leeftijden een rol. Gelukkig lachte het leven ons toe en had ik na twee maanden al een positieve test in handen.

En nu duurt het ineens nog maar twee weken tot de uitgerekende datum.  Ik voel me goed ondanks de zwangerschapsdiabetes, dus ik mag niet klagen. Nog een paar weken genieten, hoop ik, en we kunnen ons kleinste wonder in onze armen sluiten. En weet je, ik heb ook het gevoel dat ik het hoofdstuk zwangerschap ga afsluiten. Met drie is ons gezin compleet.