Maand: augustus 2017

Gepost op

Over de kleine dingen die me blij kunnen maken (deel 1)

Je herkent het vast wel: kleine dingen die je blij kunnen maken. Een knuffel of kus van je geliefde, een tekening van je dochters, een handgeschreven kaartje of brief, gewoon die ene persoon die vraagt hoe het gaat. Gewoon kleine zaken die het leven leuk maken en die weinig geld kosten. In deze korte blog neem ik jullie mee in een van de kleinere dingen waar ik blij van word, namelijk het uitzicht in de wijk waar ik woon.

Kevin en ik wonen in een dorpje in Brabant. Mijn moeder zou het nog steeds een stad noemen, omdat het dorp waar zij en mijn vad.er wonen veel en veel kleiner is. Zo hebben wij ons eigen centrum met wat winkels en restaurants, terwijl zij daarvoor naar een dorp verderop moeten of naar het centrum van hun gemeente, een kleine drie kilometer verderop. Enfin, ons dorp dus.

Op slechts enkele minuten lopen van huis hebben we twee prachtige parken. In het ene park kunnen kinderen ook spelen, kan men hardlopen, de hond uitlaten of gewoon genieten van het uitzicht. En het andere park is meer een groot grasveld waar je heerlijk kunt picknicken. Ook is er een parkboerderij waar herten, kippen, wat schaapjes en struisvogels lopen. De kapjes van het brood brengen we hier regelmatig naar toe.

Op sommige momenten schijnt de zon zo dat je een ontzettend mooie foto kan maken. En die foto’s wil ik jullie niet onthouden.

Deze foto is in april genomen. Het contrast in deze foto vind ik echt super.

 

 

Gewoon een fotootje gemaakt op zondagmorgen tijdens het uitlaten van onze hond. In dit park raak ik gewoon niet uitgekeken. In het voorjaar zwemmen hier eenden met hun kroost. De kinderen vinden het heerlijk om de eendjes te voeren en voordat je het weet, lopen er een stuk of vijftien eenden om je heen om dat ene stukje brood te krijgen.

 

 

Deze foto maakte ik op een ochtend in mei. Ik was het afgelopen schooljaar op woensdag en donderdag vrij en ik nam onze Anna regelmatig mee voor een wandelingetje in het park. Zelfs de ochtendzon kan mooi zijn.

 

Wat dacht je van deze zonsondergang? Wat een uitzicht en zeker met de zon die op deze manier op het water schijnt. Ik vind dat echt geweldig om te zien. Ook de zonsondergang op het strand vind ik fascinerend.

Nu ik deze foto’s weer terugkijk, besef ik me hoe mooi de omgeving eigenlijk is waarin ik woon. Oké, ik aard echt overal wel en mij kun je ook gerust laten emigreren naar een wereldstad als New York. Maar toch, een prachtige zonsondergang, een regenlucht die op komt zetten terwijl de zon nog schijnt….. Het blijven voor mij toch kleine geluksmomentjes.

Hebben jullie ook van zulke momentjes? Laat het me weten!

Gepost op

Als je kleuter ’s nachts zindelijk wil worden

Onze Renske wordt in november vijf jaar en ze is momenteel nog niet zindelijk in de nachten. Het zindelijk worden overdag duurde ook wat langer, maar inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en er zat nog geen vooruitgang in.

Moet Renske zindelijk zijn op korte termijn? Nee, voor ons is dat geen must. Al zou het wel ontzettend handig zijn natuurlijk. Kevin en ik merken de laatste maanden wel dat Renske heel laks was in het naar de wc gaan ‘s  ochtends als ze wakker werd. Daarnaast weten we dat Renske vanaf komende schooljaar ook op schoolkamp gaat.

Regelmatig kwam ze  het afgelopen jaar ’s ochtends uit haar kamer met de boodschap ‘Mijn bed is nat.’ Lang hebben we ons afgevraagd hoe dat kon. Die broekjes waren nooit verzadigd als ze die uitdeed. En ineens kwam de aap uit de mouw. Renske plaste ’s ochtends haar blaas leeg in het luierbroekje. Dat is iets heel anders dan een plasje dat ’s nachts per ongeluk wegloopt, immers dat gaat met wat minder kracht. Tijd om haar te leren om de knop om te zetten. Gewapend met een goed verhaal over zindelijkheid en beste vriendinnetjes die geen luiers meer droegen,  probeerden we haar te overtuigen. De wil was er wel om droog te blijven, maar de knop ging niet om. Tot afgelopen week.

Ik had via de bekende Chinese webshop drie kekke oefenbroekjes besteld en die waren binnen. Onze Renske vond ze geweldig en kon bijna niet meer wachten totdat ze gewassen waren. Vorige week woensdagnacht zijn we begonnen met de broekjes. De eerste twee nachten gingen niet zo goed, maar een kletsnat bed had Renske ook niet. Op vrijdag hebben we met haar een beloningssysteem bedacht. Daarover zo meteen meer.

Tot nog toe lijkt het redelijk te gaan in de ochtenden. Renske zeurt niet om de ‘echte’ luierbroekjes en ze kiest zelf welk oefenbroekje ze aandoet. Ook doet ze niet moeilijk om mee te gaan naar de wc als wij haar rond 0.00 uur wakker maken. Ze is wakker en vindt zichzelf een grote meid dat ze toch meegaat naar de wc. Daarna gaat ze terug naar bed en slaapt ze verder. Krijgt ze een ongelukje, dan regelt ze dat zelf. Haar onderbroek, oefenbroek, pyjama en handdoek doet ze zelf in de wasmachine. Wij hebben onze wasmachine op zolder staan, dus dat scheelt. ’s Ochtends zet ik de machine aan en dan is aan het einde van de dag alles droog. Ik vind het knap hoe zelfstandig ons meisje is geworden.

Om haar te belonen, kwamen we tot het volgende systeem. Bij een droge nacht krijgt Renske een sticker. Tien stickers betekent een uitstapje naar de binnenspeeltuin van onze woonplaats. Die beloning heeft ze zelf bedacht. Wij hebben eraan toegevoegd dat ze een vriendinnetje mag meenemen. Renske kijkt er al naar uit. Ook voor het zelfstandig regelen van een natte broek hebben we een beloningssysteem. Renske is gek op chocolade, met name Mars. Voor elke keer dat ze ongelukjes zelf opruimt, krijgt ze een stempel en vijf stempels zijn voor haar een marsreepje.

Ik ben benieuwd hoe deze training verder gaat. Hebben jullie nog tips? Hoe is jullie kindje ’s nachts zindelijk geworden?

Gepost op

Het ‘leed’ dat zwangerschapsdiabetes heet…

Zoals de titel al laat doorschemeren, ik heb zwangerschapsdiabetes. In het begin schrok ik van het nieuws, maar aan de andere kant had ik dat al verwacht.

Het was 24 mei dit jaar toen ik de diagnose kreeg. Nou vind ik diagnose eigenlijk niet het juiste woord voor mijn situatie. Medisch gezien klopt de term wel.

Hoe kom ik aan zwangerschapsdiabetes?

Kort door de bocht is het antwoord: ik was gewoon te zwaar en daardoor had ik een verhoogde kans op diabetes. De kilo’s die eraan kwamen tijdens de zwangerschap van Anna ben ik niet meer kwijtgeraakt waardoor ik eigenlijk te zwaar was toen ik zwanger raakte. Gezien mijn BMI moest ik een Orale Glucose Tolerantie Test, kort gezegd OGTT, ondergaan bij een zwangerschapstermijn van 27 weken. Zo’n test houdt in dat je nuchter naar het ziekenhuis moet komen om je glucose te laten prikken en daarna een glucosedrankje te drinken krijgt. Daarna mag je twee uur lang niks doen en na die twee uur prikt men  opnieuw je glucose. De uitslag volgt een dag later. Is de uitslag na twee uur onder de 7,8 mmol, dan heb je geen zwangerschapsdiabetes en zit je erboven, dan krijg je het etiketje.

En dan komt de uitslag: verhoogde bloedsuikers. Ik zat op 8,3 mml. Weliswaar geen extreme verhoging, maar hoger dan de richtlijnen voorschrijven.  Dat was even een klap in mijn gezicht, maar aan de andere kant ook goed dat dit ontdekt is. Omdat mijn waardes niet extreem waren, kreeg ik een verwijzing voor de diabetesverpleegkundige. Zij zou me helpen met een passend dieet om mijn bloedsuikers op peil te houden. Verder moest ik twee keer een dagcurve gaan laten prikken in het ziekenhuis en daarnaast kreeg ik ook twee keer een groeiecho en een consult bij de gynaecoloog. Bij goede uitslagen hoefde ik geen insuline te spuiten en dat geluk heb ik wel weer gehad.

Hoe ziet mijn dieet eruit?

Eigenlijk heb ik het advies gekregen om gewoon normaal te doen en de schijf van vijf aan te houden. Verder moet ik opletten op de hoeveelheid koolhydraten en suikers die ik binnenkrijg. Ik eet om om de twee uur wel iets en dan kom ik uit op onderstaand schema.

Ontbijt:     2 volkoren boterhammen met vleeswaren of pindakaas (wel van Calvé). Het fijne aan de pindakaas van Calvé is dat er geen toevoegde suikers in zitten. Bij heel veel andere merken is dat namelijk wel het geval. Soms ontbijt ik met Optimel kwark met vers fruit of magere yoghurt met een eetlepel muesli en wat zoetstof.

Tussendoor:   fruit, vaak een sinaasappel en een glas zuivel. Meestal is dat Optimel.

Lunch:   2 tot 3 volkoren boterhammen met vleeswaren of pindakaas en nootjes en wat rauwkost zoals worteltjes en tomaatjes.

Tussendoor:   nootjes of een stukje kaas

Avondeten:   heel saai, maar gewoon een kleinere portie aardappels, een berg groente zonder saus en een stukje vlees. Sinds ik weet dat ik zwangerschapsdiabetes heb, ben ik heel voorzichtig geworden met het eten van pasta’s en rijst.

Tussendoor: een bakje Optimel vla en twee uur later nog iets hartigs. Dat laatste is afhankelijk van het tijdstip waarop we naar bed gaan.

Nu ik gewend ben aan mijn ‘dieet’ en vind ik dat ik prima kan leven met deze ‘beperking’. Misschien moet ik de lijn gaan doortrekken en na mijn zwangerschap koolhydraatarm en suikervrij blijven eten. Ik heb meer  energie gekregen sinds ik erop let en ik kom ook niet eens veel aan. Misschien werkt het ook wel om de overtollige kilo’s van Anna’ss zwangerschap kwijt te raken.

Gepost op

Wel of geen derde kindje?

Was jouw gezin compleet na één, twee, drie of na meer kinderen? En hoe wist je dat jouw gezin compleet was? In deze blog neem ik jullie mee in onze keuze voor een derde kindje.

Sinds het moment dat Kevin en ik een relatie kregen, wist ik zeker dat dit de man was met wie ik een gezin wilde stichten. En zo uit het niets wist ik ook dat ik heel graag drie kindjes zou willen als ons dat gegund was. Kevin stond hier hetzelfde in als ik.

In november 2012 werden we voor het eerst ouders van Renske. Een meisje dat vanaf het eerste moment onze levens definitief deed veranderen in alle opzichten. Bijna 2,5 jaar later, in april 2015, volgde onze Anna. Op dat moment voelde ons leven en ons gezin compleet. We hadden twee gezonde dochters waar we intens gelukkig mee waren.

En toch……Anna werd een jaar en het begon opnieuw te kriebelen bij mij. Hoe zou dat zijn met drie kinderen? Heel voorzichtig kaartte ik mijn wens aan bij Kevin. Kevin had het hoofdstuk kinderwens al afgesloten en hij vond op dat moment dat ons gezin compleet voelde. Toch wilde hij nadenken over een derde kindje, want ik had immers die wens nog. ‘Geef me wat tijd om hier goed over na te denken.’ Dat was de boodschap die hij mij meegaf. Die tijd heb ik hem gegeven, want om samen een kindje te krijgen, moet je naar mijn idee allebei een ‘ja’ gegeven hebben. Het werk niet als de een zich opoffert voor de wens van de ander. Twee maanden van nadenken gingen voorbij. Ik begon al langzaam aan het idee te wennen dat een derde kindje er nooit meer zou komen. Tot die ene zomeravond.

De mensen die Kevin en mij goed kennen, weten dat we elke maand een avond date night houden. Dat doen we al sinds we samenwonen. Voor ons is dat echt een avond om naar uit te kijken: even geen ouders zijn, tijd voor elkaar maken, plezier hebben. Sinds we kinderen hebben, regelen we een oppas. Elk maand organiseert een van ons date night en vertelt de ander niet wat de plannen zijn. Een verrassing voor je wederhelft, dat vinden wij nog steeds leuk. Zo ook de hierboven genoemde avond. Kevin was aan de beurt om date night te organiseren. Hij nam me mee naar een restaurantje hier in het dorp en daarna bezochten we de Midzomeravond van Toverland (in Sevenum). Tijdens het etentje zegt Kevin: ‘Ik ben eruit wat betreft een derde kindje. Laten we er in het najaar voor gaan en dan kijken we wel in hoeverre het ons gegund is.’ Ik was eigenlijk aangenaam verrast. En zo geschiedde.

Voor ons is de keuze voor een derde kindje uiteindelijk een gevoelskwestie geweest. Vooraf hebben we alle voor- en nadelen zorgvuldig afgewogen en uiteindelijk besloten wij ervoor te gaan. We spraken wel met elkaar af, dat we het maximaal een halfjaar zouden proberen. Als een zwangerschap dan nog steeds uitbleef, dan bleef het bij twee kindjes en was het ons niet meer gegund. Zo nuchter waren wij ook. Ook dat was een weloverwogen keuze van ons. Ik ben immers deze zomer 35 geworden en Kevin wordt over een paar weken 36. Eerlijk is eerlijk, voor ons speelden onze leeftijden een rol. Gelukkig lachte het leven ons toe en had ik na twee maanden al een positieve test in handen.

En nu duurt het ineens nog maar twee weken tot de uitgerekende datum.  Ik voel me goed ondanks de zwangerschapsdiabetes, dus ik mag niet klagen. Nog een paar weken genieten, hoop ik, en we kunnen ons kleinste wonder in onze armen sluiten. En weet je, ik heb ook het gevoel dat ik het hoofdstuk zwangerschap ga afsluiten. Met drie is ons gezin compleet.

Gepost op

Een eerste blog…

Een eerste blog, hoe schrijf je die nou? Zelfs voor iemand die schrijven als hobby heeft, is dat toch een dingetje.

Op de pagina ‘over mij’ kun je eigenlijk al lezen wie ik ben en waar ik voor sta. Mijn blog zal jullie een kijkje geven in mijn leven. Mijn favoriete recepten komen aan bod, als ik een leuk nieuwtje heb, meld ik het. Kortom, ik probeer zo gevarieerd mogelijk te schrijven.

Nu ik deze blog schrijf, ben ik op de dag af 38 weken zwanger. Ik zit lekker op de bank terwijl mijn kleuter en peuter hun dutje doen in bedje. Eigenlijk zou ik nu mijn rust kunnen nemen door ook een uurtje te rusten. Ook zou ik kunnen toegeven aan mijn nesteldrang en de keukenkastjes een andere indeling kunnen geven, maar eigenlijk heb ik nu teveel energie en teveel ideetjes om over te schrijven. Dan geef ik daar nu graag aan toe.

Wat staat er vandaag nog op mijn planning? Als mijn meiden zo meteen wakker zijn, gaan ze nog even lekker spelen met hun watertafel. Het is heerlijk weer, dus daar profiteren we nog even van. Ik durf niet te ver meer van huis met die twee meiden van mij. Toen ik hoogzwanger was van Anna, deed ik dat nog wel. De dag voor haar geboorte ging ik nog met Renske naar het park vlak bij het huis waar we toen woonden. Renske liep graag weg zodat ik er achteraan kon hollen. Ik denk dat dat het laatste zetje naar de bevalling is geweest, want nog geen 24 uur later hadden we er een dochter bij. Misschien dat ik daarom liever in en om het huis blijf nu. Ik ben nog niet klaar met zwanger zijn, maar ik ben wel klaar voor de bevalling zelf. Maar goed, verder heb ik vandaag geen echte plannen meer. Vanavond mag ik nog even een momentje voor mezelf pakken bij de kapper. Heerlijk een paar uurtjes van huis en mijn haar weer laten voorzien van mijn natuurlijke bruine kleur. Want laat ik het eerlijk zeggen: ‘ik vind mezelf nog te jong voor al die grijze haren die ik er de afgelopen jaren heb bij gekregen.’

Hoe ziet jullie dag er zoal uit?

<a href=”https://www.bloglovin.com/blog/19029319/?claim=wpgyw2aajvv”>Follow my blog with Bloglovin</a>